Persoonlijke motivatie
Elke keer dat ik het bestaande systeem ter discussie stel, bots ik op muren, dikke muren, op alle lagen binnen “mijn” overheid.
Je vraagt om een verklaring en merkt dat de mensen achter die muren zo ingebed zijn in het systeem (van onze overheid) dat ze niet anders kúnnen of willen zien. Hoe hoger je komt (in de mandaat structuur), hoe meer iedereen elkaar beschermt. Als inwoner sta je dan ineens tegenover een veelkoppig monster dat vooral gericht is op zelfbehoud, met alle middelen om jouw vragen weg te wuiven. Niet open te staan voor de mogelijkheid om naar verbetering te zoeken, maar in het gelijk te blijven. Daarbij wordt je afgeschilderd als “lastig”, “gek” en “waarom je het niet laat rusten als het je persoonlijk zo raakt?”
“Omdat ik er voor wil waken dat wat mij is overkomen ook een ander overkomt!”
Veel mensen haken af, en dat begrijp ik, want het kost enorm veel energie. Kijken liever vooruit dan achteruit, dat is een keuze. Maar ik kies daar niet voor, want dan verandert er niets en blijft het systeem zoals het is. Verklaar me maar naïef of koppig, ik blijf geloven in een overheid die er écht voor haar inwoners is. Ik geloof dat de overheid bestaat uit mensen zoals jij en ik die een mooier land maken door met elkaar in gesprek te blijven. Maatschappelijk betrokken en voor het algemeen belang willen staan. Door een “nee” te accepteren als dat een “ja” is voor iets anders. Door te vragen als iets niet klopt of niet onderbouwd en niet te accepteren dat het systeem belangrijker wordt dan de mens. Dat is mijn motivatie voor mijn fabel: laten zien dat het anders kan en moet, en een plek creëren waar we elkaar kunnen versterken en vooral niet afbreken. Ik kies er ook voor om dit niet anoniem te doen, ik ben bereid om in gesprek te gaan, ervaringen te delen en te leren. En mijn verantwoordelijkheid te nemen om een verbetering tot stand te brengen.
Daarom vraag ik je deel je verhaal hier, laten we onze energie inzetten om het beter te maken. Dus voor alle duidelijkheid dit is niet de plek om te klagen, dit is om inzichten te delen en aanbevelingen te doen hoe het beter kan. Wanneer we dit bij elkaar kunnen brengen kunnen we het verder brengen en sta je er niet meer alleen voor. Want als meer mensen hun verhalen delen en suggesties doen dan kunnen we een goed gesprek voeren en kunnen we samen de verantwoordelijkheid nemen voor een betere en mooiere maatschappij, voor inwoners en de mensen die werken voor de overheid.
